Open armen

Het is een bijzonder verhaal, dat verhaal van Jezus. Zijn lijden, alleen, zijn dood, onschuldig.

Maar... is het onder ons niet doodnormaal dat één iemand wordt afgerekend op wat er fout gaat?
Dat er één verantwoordelijk wordt gehouden en al het onbehagen, de ongerustheid, de boosheid over zich heen krijgt?

De wielrenner die alle boosheid en teleurstelling om een besmette sport treft.. het was niet zo mooi als we dachten en wilden. Daar moet iemand voor boeten, schuld voor belijden, vergiffenis vragen.

Waarschijnlijk zijn allen schuldig, maar wij willen er één zien die de schuld op zich neemt, op de bank bij Oprah.

De bankier die alle kwaadheid om en onrust om wankelende banken over zich heen krijgt gestort. Hij moet schuld bekennen, door het stof, anders komen we zijn enorme villa bezoeken, of bombarderen we hem via sociale media. Waarschijnlijk zit de neiging om te graaien als het gemakkelijk kan in velen van ons, maar we kijken naar die ene – hij heeft het gedaan. Als we maar naar hem blijven wijzen..

De minister die de angst dat ons geld niet veilig is, onze zekerheid – de angst ook van journalisten en tv presentatoren – en ter verantwoording wordt geroepen: liever liegen over wat nodig is, dan de financiële markten onrustig maken. Eerlijkheid levert verlies op. En dat verlies moet iemands schuld zijn.. terwijl we allemaal deel zijn van het probleem. Die ene – die had het anders moeten doen, want door hem gaat het fout.

´We zijn één wereld` zong Jezus in the Passion op Witte Donderdag. De problemen die er zijn zijn niet van hen, maar van ons. 
Maar we hebben zo de neiging om er een ander op af te willen rekenen. Een schuldige te zoeken om onze angst en onrust te sussen. Een oplossing is nog niet dichterbij, maar het lucht op om te kunnen wijzen naar iemand. Dan kun je vervolgens gewoon weer verder?

Dit begint op een donderpreek te lijken..
en het gaat natuurlijk over het tegenovergestelde vandaag! Om opstanding, blijheid, jubel, vreugde.. feest…

Want er is iets veranderd.   

Door die ene, door Jezus.
Ik loop al dagen met de liedjes van de Passion in mijn hoofd, en vooral met dat liedje dat Jezus – in de persoon van René van Kooten – zong op het strand, het Gethsemane van Den Haag.
Ik heb je lief.. ik heb je liever.. liever dan mijn leven.. dan om het even wat..
Daar draait het om, dat keert de boel om, een wending ten goede.. daar staat iemand op. Wijst niet naar anderen, maar omarmt mij, jou, de bankier en de spaarder, de fietser en de bankzitter, de minster en de buurman, het slachtoffer en de dader.. met onze fouten en verdriet. Hij rekent ons niet af op onze daden. Wij zoeken iemand die de schuld kan dragen.. en hij wordt dat, vrijwillig.

Hij omarmt ons.. met alles wat we zijn..
Hij ontwijkt niemand door de andere kant op te kijken, hij verzet zich niet door naar een ander te wijzen, hij weer niet af, slaat niet terug, hij relativeert niet weg. Hij staat daar en laat het volledig op zich af komen. Alles wat wij meebrengen, donker en licht, alles. Met compleet open vizier, met open armen.
En zo wordt kwaad omgekeerd tot goedheid.. slaat haat om naar liefde.. en breekt in duister licht door.

De kracht om niet naar een ander te wijzen maar zelf op te staan en op te komen voor een ander – die wordt vandaag in ons wakker gemaakt.

Niet met een goedkoop moralistisch verhaaltje met een opgeheven vinger.
Maar doordat er iemand is die daar staat, armen open – voor alles wat wij zijn. Geen oordeel, geen afwijzing.. hij draagt het. Zonder enige reserve draagt hij wat wij met ons meebrengen. Het kruis is gemaakt van al het donker in ons. Hij draagt het kwaad en versterkt het goede..  

En dan.. wat gebeurt er dan, als iemand dat doet? Het kwaad van de wereld toelaat, en draagt..

Dan is het drie dagen doodstil. Stil als het graf. Koud is het, winters koud.

Maar er is iets veranderd. En waar wij het niet zien, verborgen,  groeit er iets.
Het is het geheim van stille zaterdag. Het geheim van het zaad dat in de grond rust, en groeien gaat. We zien het niet, en doorgronden het niet..

Maar in de stilte, de kou en de machteloosheid.. op het diepste punt.. daar breekt het licht door.

Het is Gods geheim. Dat hij doet opstaan, de liefde doet opstaan. Een mens doet opstaan.. zijn zoon doet opstaan, uit de dood.

Dat Hij het goede in ons doet opstaan, versterkt wat er is aan goede wil, aan liefde…

Het wordt licht en terwijl in Maria’s lijf nog het donker van de nacht heerst, en de tranen haar verblinden, breekt het licht door.
Ze hoort haar naam. Hij leeft. En zal nooit meer sterven.
Hij zal voor altijd haar hand pakken om haar te helpen, haar op te richten.

Ze moet wel zingend weggegaan zijn, uit die tuin. Terug naar huis
God laat ons zingen na een lange nacht. Hoe dat gaat, dat is het geheim van Stille zaterdag.. maar hij laat ons weer zingen.