dinsdag 25 februari 2014

Boom knuffelen

Vandaag werd één van de bomen voor mijn huis - een oude pastorie - geveld. Hij was ziek. Of zij.. Wat is het geslacht van een kastanjeboom eigenlijk?
En nu voel ik me zelf een beetje ontworteld.
Lang voordat ik hier kwam wonen stonden de bomen al als wachters voor het huis. Vaak vragen mensen: 'hoe oud zijn die bomen?'. Ik weet het niet maar laat dan een foto zien van rond 1900. Op die foto (waarop de dominee en zijn vrouw en de dienstbode een paar meter achter hen voor het huis staan) zijn ze al best groot.
Ik loop dagelijks onder de bomen door, en kijk omhoog. Kaal zijn hun grote takken prachtig, het frisse groene blad is mooi, de bloesem maakt ze feestelijk en ze laten hun kastanjes als glanzende schatten in het grind vallen. En zelfs als het blad valt vind ik het zonde om dat oranje-gele tapijt weg te blazen.
Vandaag kwamen er mannen met touwen, haken en kettingzagen. Met zijn tweeën bedwongen ze één van onze twee wachters. Met liefde voor de boom, maar toch: stukje voor stukje kwam hij op de grond te liggen. Of zij...
En ik betrapte me erop dat ik dacht: als die andere boom ook ziek wordt, dan ga ik die knuffelen. Zodat die beter wordt. Maar mijn armen passen er niet omheen. De stam is meer dan 5 meter.




woensdag 12 februari 2014

familie

We gingen afscheid nemen van een lieve tante; ze was de eerste van 8 broers en zussen die overleed. We stonden met verschillende generaties samen om haar kist en herdachten haar leven, waar we een kleine of grotere plek in hadden.
Omdat velen van ons er meer dan 300 km voor moesten rijden bleven we slapen. Er hing de sfeer van een schoolreisje in het hotel. Er was tijd om bij te praten over vroeger en nu. Er werd doorgepraat over de sporen die het verleden heeft achtergelaten. Over erfenissen die in de familie doorgegeven worden. Neven en nichten van verschillende leeftijden voelden zich verbonden door die gedeelde geschiedenis.
Natuurlijk zei er iemand zoals dat gaat bij begrafenissen: wat jammer dat we elkaar met zo'n verdrietige reden zien, waarom zoeken we elkaar niet vaker op?
Het was verdrietig om afscheid te nemen maar jammer was het niet dat we elkaar daarbij troffen. Het afscheid van één van ons herinnerde  mij eraan dat er een 'ons' is. In een uitgewaaierde familie was het een ontroerende ervaring van verbondenheid.

wat is een mens - column over dementie

Van de week fietste ik naar huis na een bezoek aan de woon-zorg-villa in ons dorp waar veel mensen met dementie wonen en verzorgd worden. Het was alsof ik wegfietste uit een andere wereld, van verlies en verdwalen. 
Lees verder..