zondag 26 mei 2019

50 worden

Afgelopen week werd ik 50.
Na het voorbereiden en het feest zelf waar een constante stroom van lieve mensen was om even mee te praten, is er nu tijd om gedachten over 50 worden te laten landen. Wat hielp, was dat ik vanmorgen in de kerk zat onder het gehoor van collega Martin om een doopdienst mee te maken. Daar trok alles nog eens aan me voorbij. Het besef dat we afhankelijk zijn van elkaar; zo worden we geboren. En het vertrouwen dat we in afhankelijkheid en kwetsbaarheid niet alleen zijn, maar gekend en geliefd.

De tekst die op mijn verjaardagstaart stond – zo vergankelijk want binnen een dag helemaal opgegeten – ging over dansen. Dansen betekent je laten leiden door de muziek, ook als je hoofd niet weet of snapt waar het heengaat. De muziek van het leven volgen…


Ik moet eerlijk zeggen: ik ben er in mijn eentje niet altijd goed in om de slingers op te hangen. Ik heb vrienden hard nodig om te ontdekken dat het leven het vieren waard is. Om verbonden en geaard te zijn. Om te dansen... Want met al mijn 50 jaren moet ik nog steeds leren leven met mezelf, en om ook alleen te kunnen zijn. Dat gaat met vallen en opstaan en struikelen. De afgelopen jaren heb ik weer veel bij geleerd, over het leven, de liefde, de ander en mezelf; dat geeft moed … er is nog tijd. 😉
Op servetjes liet ik een stukje uit een lied van Jeroen Zijlstra afdrukken. Het servet is ook vergankelijk, want je veegt er je handen mee af en weg... Maar ik wens wie dit leest toe dat de tekst in het hart meegaat. Dat we blijven – bij elkaar, en bij onszelf.  Met dat wat steeds meer vanzelf gaat en wat maar niet wil lukken, met wat je nog leren wilt en dat waar je steeds meer van geniet. Met kwetsbaarheid en afhankelijkheid. Blijf wie je bent en word het steeds meer met de jaren!
En natuurlijk moet je Jeroen Zijlstra (zijn muziek is ook zo’n mooie ontdekking van de afgelopen jaren!) zelf horen zingen: 'Ga niet weg'

De taart kun je hier beter bekijken.