woensdag 15 juni 2011

op de Markt

Een kerk heeft muren.. of toch niet? Afgelopen zondag, eerste pinkstermiddag was er even een kerk zonder muren te beleven, op de Markt in Wijk bij Duurstede. Zittend op het terras van de Engel bestelde je een broodje en kreeg je er zomaar een kerkdienst bij. Gratis en voor niks waaiden gebeden, gezongen en gesproken vanaf het podium onder de toren naar het terras.. nu is de kerkdienst altijd al gratis en voor niks, maar toch. Misschien zat niet iedereen die nietsvermoedend op de Markt was neergestreken op een mooie pinksterdag erop te wachten ineens deel uit te gaan maken van een kerk zonder muren.. Maar uit de reacties maak ik op dat het voor sommigen wel degelijk een aangename verrassing was.  
Zelf stond ik op dat podium te zingen, te luisteren en te spreken en voelde de Geest waaien over de Markt... die had daar alle ruimte. Wat was het mooi om mensen uit alle kerken bij elkaar in de zon te zien zitten. En om achter de stoelen voorbijgangers te zien aankomen en -al was het maar even- stilstaan.. Wat anders verborgen zit achter kerkmuren, en dan ook nog eens de muren van minstens 6 verschillende gebouwen was nu open en bloot te zien.. in zon en wind.
Even was de hele Markt een kerk.. de kerk een markt.. hoe mooi is dat..

donderdag 2 juni 2011

hemel

ik krijg steeds meer moeite met het begrip 'hemel'. Geloof ik er eigenlijk nog wel in? En zo nee, kan dat wel, voor een dominee? Is het mijn verstand dat me parten speelt, en moet ik me minder laten leiden door de ratio die roept dat het onmogelijk is, een voortbestaan na de dood ergens boven de wolken.. Nee, het is meer dan rationeel reductionisme.. geloof ik. Geloof ik? Het lukt me niet goed meer, om buiten de grenzen van dit aardse bestaan te denken. Ook niet in mystieke zin.. mijn beleving van het wonder, van de mystiek van het bestaan beweegt zich ook binnen-wereldlijk. Eeuwigheid is te vinden in het volledig beleven van het moment.. eeuwigheidswaarde heeft de liefde met haar overgave.. de schepping geeft me een gevoel van een geheel waar ik deel van mag uitmaken. Maar hoe moet het dan met al diegenen van wie het leven te vroeg wordt afgebroken? Degenen die geen recht gedaan is in hun leven? Ik kan sowieso erg opstandig worden van de dood. Ik wil niemand aan de dood afstaan die nog niet klaar is met leven. Geeft het dan troost, als er een hemel is waar het alsnog 'af' komt, dat afgebroken leven? Ik vind het maar mager.. Hier en nu moet het gebeuren.. hier en nu wens ik dat ieder mens geluk ontvangt.. Of doe ik nu God tekort?