Ik ben vast niet de enige die aarzelt om het over eigen eenzaamheid te hebben. Want ik wil niet zielig en zeurderig zijn. Zoveel te klagen heb ik immers niet. En hóeveel mensen zijn er niet alleen…
Maar toch is eenzaamheid wel een thema. Voor mij en voor heel veel anderen.
En een terechte en oh zo pijnlijke conclusie is: je moet er wel zèlf iets aan doen. Het huis uit, ergens heen, of iemand bellen, een gezond ritme zoeken en dingen die zingeving geven.
Maar dat kan nu juist zo moeilijk zijn. Of je nu alleen bent, zonder partner – op je studentenkamer of in een leeg nest of in een aanleunwoning. Of dat je je met mensen om je heen alleen voelt, omdat je moeite hebt om aan te sluiten of vrolijk mee te doen.
Als je je eenzaam voelt, dan moet je wel zèlf… ja, dat is waar, daar is niets tegenin te brengen. Maar hoe leuker anderen het lijken te hebben, hoe drukker ze zijn, hoe mooier de plaatjes zijn die je ziet van uitjes en feesten, hoe lastiger het is om zelf in beweging te komen en initiatief te nemen. Het verlamt. Je voelt je extra suf en stom en onhandig.
Een toegestoken hand, een berichtje of een uitnodiging is dan een geschenk uit de hemel. Een teken dat je niet alleen maar op jezelf teruggeworpen bent.
Ik wil nog maar eens pleiten voor normalisering van het ongelukkig zijn. Geluk is niet de norm – een afwisseling van goede en minder goede dagen is normaal. De norm zelfs. En op minder goede dagen mag je om hulp vragen, want dat overkomt ons allemaal. Als ik eerlijk ben…
