zondag 1 oktober 2017

beter voelen


Het 'even teveel' wat werk betreft leidt tot een zoektocht. Hoe komt het dat ik de grens niet gevoeld heb? Dat het even duurde voordat ik een idee had hoe het nu eigenlijk met me was?

Deze periode voelt als 'groot onderhoud'. Terwijl het leven deels gewoon doorgaat, ga ik met een coach op zoek naar opgebouwde patronen. Sommige al heel oud.
Ik kom weer terug bij 'het meisje op de pianokruk', dat ik in mijn boek beschreef. Overspoeld door dat wat te groot was probeerde ze vooral zo goed mogelijk haar best te doen.


Beter voelen.... dat is mijn zoektocht voor nu. 
Er geen afstand van nemen. Daarmee zet ik ook de ander op afstand. 
Toelaten wat minder mooi en prettig is; er naar luisteren. 


Om dan ineens te beseffen dat dit beeld van niet-alleen-gaan al heel lang met me meegaat: de icoon van Christus en zijn vriend. De Eeuwige die naast me gaat, bron van liefde, mededogen en nabijheid. 



Noot aan de lezer: het is heel wat, om te kunnen en durven delen wat je meemaakt, met pijn en al. Dat we elkaar daar maar bij mogen helpen, dat we geholpen worden, dan wens ik ons toe. And lots of hugs!


Het meisje op de pianokruk, uit "Mooi niet alleen" p.15

Ik zat op de pianokruk maar ik geloof niet dat ik de toetsen aangeraakt heb.
Het huis was helemaal leeg en stil. Oorverdovend stil.
Ik was alleen. Alleen met mijn gedachten. (..)
Mijn ouders waren naar het ziekenhuis. De politie was komen vertellen dat mijn zusje – 12 jaar oud, net drie weken brugklasser op het gymnasium waar ik in de derde klas zat – een ongeluk had
gehad op weg naar huis.
Ik wilde niet mee. Of kon ik niet mee naar de intensive care en bleef ik daarom alleen thuis? Ik weet het niet zeker. Klopt mijn herinnering wel?
Het beeld van dat meisje op die pianokruk in het stille huis is als een icoon in mijn herinnering opgeslagen. Dát was alleen-zijn. Zo alleen kan ik zijn. Zo eenzaam.