Ik moest ervan huilen. Omdat het niet lukken van een relatie misschien wel net zo’n raadsel is, als het opbloeien van liefde. Omdat praten niet altijd meer nabijheid geeft, maar in kringetjes rond kan draaien. Omdat je niet altijd over je eigen onvermogen, gekwetstheid of kwetsbaarheid heen kunt. Omdat je soms niet meer terug kunt…
In de film zie je 2 mensen die steeds meer 2 werelden blijken te zijn. Op afstand van elkaar. Als vanzelf zijn ze ook vriendelijk, zorgzaam en belangstellend naar elkaar. Liefdevol. Het brengt de 2 werelden niet meer samen tot één.
Het is 12 jaar geleden dat in mijn leven beslissing viel om uit elkaar te gaan. In de nacht van Oud en Nieuw besloten we dat. Er gingen jaren van worstelen aan vooraf; vrienden en familie maakten dat mee van dichtbij. Er was therapie, er waren vele pogingen tot praten, er was onvermogen.
Ik besloot voor mezelf, om de vragen die overbleven na de scheiding niet dicht te smeren met ‘het is beter zo’ en ‘ik heb het goed gedaan’. Om het met losse eindjes te doen en de vraag of ik anders had gekund, te blijven stellen.
Op een goede manier uit elkaar gaan (en nee, niet met advocaten en rechters en getouwtrek over geld, en nog erger, getrouwtrek om de kinderen) is paradoxaal – het wordt nooit beter dan ‘second best’, maar het is wel wat je proberen kunt.
Dan kom je uit waar de film eindigt… bij een moment waarop je de ander de band met zijn kind gunt, en zelfs zijn veters vastmaakt om te zorgen dat ze niet samen zullen vallen.
