zondag 27 april 2014

Schaamte

Twee meisjes kijken me onderzoekend aan op het zonnedek van de boot naar Schiermonnikoog. "Ze denken vast: 'wat staat die daar zielig alleen'", denk ik. Ik probeer onbewogen over de grijze Waddenzee te kijken.
Ik ga voor het eerst een paar dagen alleen op vakantie. Niet omdat ik zo vreselijk graag alleen weg wilde, maar omdat het er niet van kwam om meer te regelen dan een klein huisje. Weg wilde ik wel even, en liefst naar een Waddeneiland. De kinderen zijn met hun vader op pad. En ik ben single.
De twee meisjes gaan vast met andere kinderen op kamp op het eiland. Vinden ze een volwassene die alleen naar een vakantiebestemming gaat zielig? Of zien ze aan mij dat ik moet slikken nu ik zo alleen op de boot sta?
Soms bekruipt me schaamte voor mijn single status. Zijn het de blikken van anderen die dat veroorzaken? Het gevoel dat ik zielig gevonden word of het besef dat ik niet in het gewone plaatje pas? Is het de manier waarop ik naar mezelf kijk? De momenten waarop ik me afvraag of er iets mis is met mij waardoor ik geen partner vind? Of ik wel genoeg mijn best doe?

Gearriveerd in het gehuurde huisje waar nèt 2 personen in zouden passen vind ik deze tekst naast de bedstee:
'Happiness is a Journey, not a Destination'.
Zo is het ook. Waarom zou ik me schamen voor iets wat ik niet dwingen kan? Want, alle dating-sites ten spijt, geluk in de liefde is geen doel dat ik zomaar bereiken kan. Tuurlijk, ik kan mijn best doen om met open armen te leven maar dan nog.. liefde is geluk hebben. Iets anders dan 'gewoon maar gaan' zit er niet op. En hopen dat het geluk me tegemoet komt.
Vanavond waren het de vogels die dansten boven de binnendijkse polder die geluk meebrachten.