Zorgen

Maak je geen zorgen voor de dag van morgen, elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.. zegt Jezus. Zorgen – het is een woord met een dubbele betekenis, positief en negatief gekleurd. Zorgzaamheid en bezorgdheid raken aan elkaar. Roept Jezus hier op tot zorgeloosheid? Het is een open deur.. nee, natuurlijk niet.
Het gaat hier om materiële zorgen. Heb ik die? Niets vergeleken bij een moeder met drie kinderen aan de andere kant van de aardbol, of één die van de bijstand moet leven dichtbij. Maar de materie is wel reëel, en zorg ervoor is goed. Dat moet niet weggewuifd worden of gebagatelliseerd in de kerk. Dagelijks brood hebben we nodig, en daar mogen we ook om bidden met Jezus. Alleen niet voor onszelf alleen – ‘ons’ dagelijks brood, daar moeten we elke dag weer voor zorgen.

Ben ik vrij van het ‘stapelen’ van bezit, zodat wat echt van waarde is uit het oog raakt? Zie ik wel, waar ik niet zonder kan? Dien ik de Mammon (een woord dat zo lekker ‘bekt’). Kan ik de neiging om meer te willen beheersen? De behoefte om onzekerheid uit te sluiten? Kan ik bij de dag leven, bij de zorg die die dag van me vraagt?

Jezus lijkt wel een vroege profeet van de beweging van mindfulness, waarin aandacht voor het moment gevraagd wordt. Leven in het hier en nu.. daarin is misschien wel eeuwigheid te vinden. Jezelf vergeten inclusief je zorgen, jezelf verliezen in het nu.

driehoeksverhouding

Er was eens iemand die met me wilde bidden.. of eigenlijk vertelde een familielid me, dat hij dat wel zou willen. Het was voor dat familielid ook een beetje een verrassing, geloof ik. Zelf kon hij het niet meer. Juist nu het er op aan komt in zijn leven - hij is heel ernstig ziek - kan hij het niet meer.
Je zou bijna zeggen, wat voor 'nut' heeft het geloven dan, als het niet je grond onder de voeten is op momenten van grote wanhoop? Wat heb je er aan? 'Wat nut ons' het geloof, in de termen van de Heidelbergse catechismus. Zelf heb ik het ook wel zo ervaren: toen ik de weg kwijt was leek ook de verbinding met God verbroken. Geen lijntje naar boven (of waar de Eeuwige dan ook te vinden is..). Het waren mensen om me heen die me 'erbij hielden', die door de wanhoop heen me wisten te bereiken.
Ik heb geprobeerd te bidden met diegene die me daar om vroeg. Hoewel ik niet goed weet wat het is, bidden, deed ik het toch. Contact zoeken met de eeuwigheid, hulp zoeken bij God die.. ja, wat weet ik eigenlijk over God? Misschien bestaat de relatie met God wel alleen in een driehoeksverhouding - zonder de mens naast me weet ik niet wat verbondenheid is, en gedragen worden ervaar ik niet alleen. Zonder relatie met een ander geen relatie met God..

perfekt

Morgen mag ik 'preken' over een gedeelte uit het evangelie geschreven door Matteüs. Het is een heel stuk maar ik blijf vooral bij het slot haken. "Wees volmaakt zoals jullie hemelse vader volmaakt is" zegt Jezus daar.. Volmaakt zijn als God, perfectie nastreven, is dat nu een boodschap waar we op zitten te wachten? Persoonlijk heb ik de illusie dat ik perfect zou moeten zijn nog maar net, met moeite, van me afgeschud. Of eigenlijk ben ik er nòg druk mee. Wat heeft onze samenleving nodig? Doen we niet té zeer ons best met ons allen en hollen we daarom in groten getale richting burn out? Is perfectie niet een ideaal dat ons al photoshoppend en therapie-end opjaagt? Of zouden we juist wat meer ons best moeten doen? Minder comfortabel wegzakken in zappen, consumeren en genieten?
Wat is volmaaktheid - dat is natuurlijk de vraag... Het griekse woord dat gebruikt wordt wijst in de richting van 'aan je doel beantwoorden'. Dat is wel iets anders dan perfectie. Wat is mijn doel, als mens? In ieder geval niet om op Gods stoel te gaan zitten.. Wel om te landen in mezelf. En daarvoor moet ik soms door elkaar geschud worden en soms omarmd. Daarvoor moet ik horen dat ik volmaakt ben, en moet ik onder de neus gewreven krijgen dat ik verre van volmaakt functioneer. Om nog meer aan mijn doel te gaan beantwoorden.

zin en ziel in je werk?

Werken moet..want wie niet werkt, zal ook niet eten.. Adam krijgt in Genesis te horen 'zwoegen zul je.. zweten voor je brood' als hem met Eva de deur van het paradijs gewezen wordt.
Is that all there is? Ga in gesprek met iemand - laatst had ik een tafel vol - en dan blijkt werk heel wat meer te betekenen dan geld verdienen. Open deur natuurlijk, maar tegelijk: wat geeft je dan energie in je werk, wat is de 'ziel' ervan, wat is de 'zin'? Het verraste me om te merken, dat werken vooral zinvol wordt door de sociale dimensie. Als er contact ontstaat, als er samenwerking tot stand komt, als je iets voor een ander betekenen kunt, dan voelt dat zinvol. Dan krijg je energie... Of die samenwerking nu ligt in het uitdenken van een IT systeem of het in maken van een toneelstuk, of de ander voor wie je iets betekent nu en leerling is of een patiënt met kanker..het draait om het contact. Werken heeft zin en ziel als mensen elkaar vinden in het bouwen aan iets.. aan algemeen belang..?