Er was eens iemand die met me wilde bidden.. of eigenlijk vertelde een familielid me, dat hij dat wel zou willen. Het was voor dat familielid ook een beetje een verrassing, geloof ik. Zelf kon hij het niet meer. Juist nu het er op aan komt in zijn leven - hij is heel ernstig ziek - kan hij het niet meer.
Je zou bijna zeggen, wat voor 'nut' heeft het geloven dan, als het niet je grond onder de voeten is op momenten van grote wanhoop? Wat heb je er aan? 'Wat nut ons' het geloof, in de termen van de Heidelbergse catechismus. Zelf heb ik het ook wel zo ervaren: toen ik de weg kwijt was leek ook de verbinding met God verbroken. Geen lijntje naar boven (of waar de Eeuwige dan ook te vinden is..). Het waren mensen om me heen die me 'erbij hielden', die door de wanhoop heen me wisten te bereiken.
Ik heb geprobeerd te bidden met diegene die me daar om vroeg. Hoewel ik niet goed weet wat het is, bidden, deed ik het toch. Contact zoeken met de eeuwigheid, hulp zoeken bij God die.. ja, wat weet ik eigenlijk over God? Misschien bestaat de relatie met God wel alleen in een driehoeksverhouding - zonder de mens naast me weet ik niet wat verbondenheid is, en gedragen worden ervaar ik niet alleen. Zonder relatie met een ander geen relatie met God..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten