woensdag 29 april 2020

Met zonder handen - huidhonger in corona tijd

Huidhonger is een woord dat in de anderhalve meter samenleving extra actueel is. Gemma Boormans en Esther Cohen schreven een boek over huidhonger - op hun website lees je meer over dit boek.  

In het Parool worden ze geciteerd in het artikel
'Waarom we massaal huidhonger hebben' 


‘In tijden van corona staat aanraking voor ons allemaal op rantsoen. Pas nu valt op hoe vanzelfsprekend het was: elkaar een hand geven, een kus, een high five… Zelfs de kleinste toevallige aanraking deed ons al goed.’


In de serie 'Houten over Hoop' vertelde ik iets over omarmen in corona-tijd. Meer video's vind je via het Youtubekanaal Houtenoverhoop

woensdag 1 april 2020

ijl

Er zit wachten in de lucht,
ingehouden adem
In een ijle, onbekende luchtlaag
bewegen we behoedzaam om elkaar heen;
licht deeltjes,
iets angstigs in de buik verstopt.
Fris wit blauw de lucht,
stilte die mijn oren vult
licht dat optilt
en wacht.


foto: Jaëlle Burger

woensdag 1 januari 2020

Marriage story - het einde van een huwelijk

Op nieuwjaarsdag keek ik de film Marriage story – een film over een echtscheiding, die begint als de beslissing om uit elkaar te gaan al gevallen is. Reacties die ik las op Facebook waren onder andere: deze relatie was te redden, en: waarom praten ze niet met elkaar?
Ik moest ervan huilen. Omdat het niet lukken van een relatie misschien wel net zo’n raadsel is, als het opbloeien van liefde. Omdat praten niet altijd meer nabijheid geeft, maar in kringetjes rond kan draaien. Omdat je niet altijd over je eigen onvermogen, gekwetstheid of kwetsbaarheid heen kunt. Omdat je  soms niet meer terug kunt…
In de film zie je 2 mensen die steeds meer 2 werelden blijken te zijn. Op afstand van elkaar. Als vanzelf zijn ze ook vriendelijk, zorgzaam en belangstellend naar elkaar. Liefdevol. Het brengt de 2 werelden niet meer samen tot één.
Het is 12 jaar geleden dat in mijn leven  beslissing viel om uit elkaar te gaan. In de nacht van Oud en Nieuw besloten we dat. Er gingen jaren van worstelen aan vooraf; vrienden en familie maakten dat mee van dichtbij. Er was therapie, er waren vele pogingen tot praten, er was onvermogen.
Ik besloot voor mezelf, om de vragen die overbleven na de scheiding niet dicht te smeren met ‘het is beter zo’ en ‘ik heb het goed gedaan’. Om het met losse eindjes te doen en de vraag of ik anders had gekund, te blijven stellen.
Op een goede manier uit elkaar gaan (en nee, niet met advocaten en rechters en getouwtrek over geld, en nog erger, getrouwtrek om de kinderen) is paradoxaal – het wordt nooit beter dan ‘second best’, maar het is wel wat je proberen kunt.
Dan kom je uit waar de film eindigt… bij een moment waarop je de ander de band met zijn kind gunt, en zelfs zijn veters vastmaakt om te zorgen dat ze niet samen zullen vallen.