donderdag 31 maart 2011

schaap op zijn rug...

Bij mij in de achtertuin lopen schapen. En op dit moment dartelen er ook lammetjes, alsof ze het woord 'dartelen' hebben uitgevonden. Eigenlijk lopen ze in de wei van de buren, en kleden ze mijn uitzicht vrolijk aan. Ik mag van ze meegenieten en dat doe ik dan ook. Van de week lag er ineens een schaap te spartelen (dat is heel iets anders dan dartelen) op zijn zij. Nu weet ik dat een schaap op zijn rug zelf niet meer overeind kan, dus ik keek gespannen toe. Moest ik in actie komen? Naar de buurvrouw toe rennen, of zelf over het hek klimmen?
Een schaap op zijn rug moet gered worden. Maar dit schaap krabbelde zelf weer op. En zo is het met de meeste schapen - ze kunnen best zelf weer overeind komen, op hun eigen benen.. of poten. Ook de schaapjes in mijn gemeente hoeven over het algemeen niet door mij gered te worden. Een goede pastor helpt een schaapje om de eigen kracht terug te vinden. Een ander per se overeind willen trekken doe je meestal niet puur in het belang van een ander. Daar wordt je vooral zelf gelukkiger van. Een beetje pastor (ik ook) kent die verleiding, om de redder te gaan spelen en zo je nut te bewijzen.
Volgens mij is dat ook wat er gebeurde toen die ene Nederlander in Libië wat verloren ronddwaalde. Er waren ineens allemaal mensen die 'schaap op zijn rug!!' alarmbellen hoorden rinkelen en de verleiding om de redder te spelen niet konden weerstaan. Er werd een helicopter gestuurd. Ook al had dit schaapje misschien best zelf de weg naar huis kunnen vinden..
Hoe zal het aflopen met een internationale gemeenschap die in Libië op grote schaal de reddende rol wil spelen? Is het wijs en dapper om in te grijpen? Zijn we niet binnen de kortste keren partij geworden in de strijd? Hoe zuiver is de wens om burgers te willen redden?
Ik heb gemakkelijk praten, want dat schaap in mijn achtertuin stond zelf weer op. De achtertuin van Europa ziet er heel wat onoverzichtelijker uit.

zaterdag 12 maart 2011

woestijn retraite

woestijn:
dor en droog,
leeg en eenzaam..

teruggeworpen op jezelf,
alleen
met vragen
die zich niet meer laten ontwijken,
ontvluchten,
afleiden...

welke afleiding
is mijn verleiding,
leidt mij weg van de kern?
de leegte niet ontlopen;

me toevertrouwen
aan het geheim..
liefde om niet.

dinsdag 8 maart 2011

vasten bidden bewegen

Vasten, bidden bewegen.. dat wordt mijn motto voor de vastentijd, vanaf morgen -aswoensdag- tot Pasen. Hoog tijd om eens wat langer stil te staan bij de vraag, waar ik mezelf en mijn dagen mee vul. Als ik leegte voel, om me heen en in mezelf - dat heb je in een grote pastorie - wat doe ik dan om die te vullen?
Surfen op het internet en eten zijn mijn grootste verleidingen.. Het gevoel van leegte en alleen-zijn voor even wegwerken door vluchtige verbinding te zoeken met een wereldwijdweb. De leegte even wegwerken door mezelf te verwennen met iets lekkers en zodat tenminste mijn maag vol voelt. Korte termijn bevrediging..
Ik neem me voor om me in de 40 dagen tot Pasen te oefenen in het anders doen. De leegte niet vullen maar uithouden? Niet op de vlucht slaan in allerlei afleiding..
De kunst om met aandacht te leven, hier en nu, die wil ik oefenen.. want dat helpt misschien wel het beste tegen gepieker, en draaien om je eigen as. Niet blijven denken, maar oefenen in anders doen.. Focussen op de vierkante centimeter van wat ik aan het doen ben in plaats van me te verliezen in de leegte er omheen.
Met aandacht leven, het klinkt gek, maar daar hoort discipline bij. Beginnen met iets, er je volle aandacht aan geven en weten van ophouden.
Misschien plak ik wel een dagschema op mijn deur. hoewel.. ik ken mezelf.. dat is misschien toch iets teveel discipline.
Ik neem me in ieder geval voor om niet meer de hele dag alles door elkaar te laten lopen, en bijvoorbeeld met mijn boterham op een bordje weer achter de pc te schuiven.. maar om duidelijke pauzes te  nemen, en tijd voor ontspanning. Een stukje wandelen. En tijd om te bidden. Mezelf de tijd gunnen om te knielen en de ruimte van God te zoeken, waar ik niets hoef en alleen maar hoef te 'zijn'. 
Vasten, bidden, bewegen.. * je zult zeggen: waar is het beminnen gebleven? Die hoeft niet in het rijtje, want die vormt de grondtoon.. zonder beminnen geen leven. Het leven omarmen door met aandacht het kleine te leven, daar gaat het me om in deze vastentijd.

* voor wie het nog niet door had: dit is een knipoog naar het boek 'eten, bidden, beminnen' van Elisabeth Gilbert

donderdag 3 maart 2011

verkiezingsdebat

aan de keukentafel, tijdens het eten met mijn drie kinderen snap ik soms ineens hoe de oorlogen de wereld in komen. 'Jij bent stom..' 'Jij kunt dat echt niet.. ik kan het beter'. Duwen, trekken, uitdagen en dan roepen dat 'hij echt begonnen is..!'.. 'nee, zij begon..'.
Ik zeg dan meestal heel pedagogisch verantwoord dat het er niet om gaat wie begonnen is, maar wie er weet op te houden... op lichtelijk verhoogde toon, dat wel.
Bij het kijken naar één van de verkiezingsdebatten moest ik aan mijn keukentafel-strijd denken. Pechteld die op vileine toon tegen Hermans zei: 'Wat grappig.. u bent echt een carrière misgelopen'.. zo beginnen de oorlogen, dacht ik opnieuw, als we steeds maar willen scoren ten koste van elkaar.
'Heb je vijanden lief' zegt Jezus in de Bergrede. Dat klinkt wel erg lief en niet van deze tijd... Of is Jezus misschien eerder goochem dan lief? Verrast hij de tegenstander zoals een bokser zijn tegenstander door de andere wang toe te keren.. waardoor die tegenstander door zijn eigen kracht ten val komt.. uit balans gebracht door de verrassing, dat de ander van ophouden blijkt te weten. 
Zou dat de kiezer niet méér overtuigen dan het gericht gooien met one-liners? Nu mijn kinderen nog..