If I could save time in a bottle... Top2000 dienst in Zoetermeer

"If I could save time in a bottle"...zingt Jim Croce.
Zo aan het einde van het jaar kan het je overvallen: tijd die door je vingers glipt, te snel.. te weinig tijd.. de tijd tikt weg..

Tijd heeft ook iets van een oordeel in zich: wat doe ik er mee? Als ik terugkijk op het afgelopen jaar, wat kwam er van de dingen die ik wilde… heb ik mijn verlangen gevolgd, of heb ik dingen laten liggen? Wat doe ik met de dingen die terugkijkend, niet waren zoals ik wilde. In psalm 90 klinkt de vraag door: is er iemand die ziet wat ik er van gemaakt heb? Die me doorziet, op een milde, liefdevolle manier, die me aanspoort?

Dit jaar had ik een gesprek over deze psalm met iemand die ziek is – kanker heeft ze.. ze weet niet hoeveel tijd ze nog heeft, maar wel dat ze haar kleinkinderen niet zal leren kennen. Ieder van ons heeft niet eeuwig de tijd, maar wat als je het heel tastbaar wordt, als een arts tegen je vertelt dat je niet lang meer hebt. Van haar leerde ik het woord ‘genadetijd’ – een heel christelijk woord, genade – dat spreekt van ontvangen, van een open hand, van weten dat je zoveel dingen niet per se verdiend hebt, maar wel krijgt.

Ook als je niet ziek bent, of ziek geweest als Lisanne die hier vandaag zingt, dan nog is het goed om zo  naar je tijd te kijken denken. Als iets wat je ontvangt. Wat kostbaar is…
Tijd die voorbij glijdt vraagt niet van ons om nog harder te lopen, of nog meer te doen. Maar te zijn waar we zijn – de tijd te vergeten doordat je bent, er bent.Je helemaal te geven aan wat je doet, liefhebben, doen wat je kunt, wat je goed kunt.. dat maakt dat de tijd even stilstaat.

Elke dag wakker worden en beseffen dat er licht is, dat er liefde is die je draagt,
is dat de geliefde naast wie je wakker wordt
of de vogel die buiten zingt die je dat vertelt
of gewoon, het zonlicht..
het liedje in je hoofd dat vertelt van verlangen..
noem je het God – de liefde waar je van leeft, door alles heen..
Misschien gebruik je het woord God niet, maar ken je wel de verwondering en dankbaarheid voor dat wat je helpt om te leven, wat het leven glans geeft.
Het is deze zin uit het liedje 'Thinking out loud' van Ed Sheeran die me zo raakt: We have found love right where we are.. liefde is waar jij bent.. kijk waar je bent, wie er is bij je.. daar is het geluk, daar is het te vinden..

Het is niet per se gemakkelijk, en een en al zonneschijn, het leven. We staan vandaag stil bij het werk van het KWF. Hoe pijnlijk en verdrietig is het, als ziekte je zoveel afneemt, en als je zo vechten moet met die ziekte. Toch leer ik juist van hen, – van Lisanne.

Ik moet ook denken aan Kinga Ban – zangeres, ook zij heeft kanker. En zingt dan het prachtige liedje ‘Vandaag’
Dit is vandaag
en het is alles wat je hebt..
met zijn vreugde en zijn pijn
en je hoeft maar één ding te doen
dat is: er zijn.

Je krijgt straks allemaal een flesje mee.. Je kunt de tijd niet bewaren.. maar wel iets anders.
Misschien kun je dit jaar flessenpost aan jezelf sturen.. in de fles stoppen waar je dankbaar voor bent in het afgelopen jaar. En misschien in één woord, dat beschrijft hoe je het nieuwe jaar binnen wilt stappen. Geen grote voornemens, maar een woord voor hoe je gaat.
Ga je met verwondering, of vertrouwen, doorzettingsvermogen of hoop of dankbaarheid, of moed of rust, energie of ontspanning– waar richt je je op? Ga je met God misschien?

Als je nu het goede van 2018 en een woord voor 2019 in de fles stopt… dan kun je die flessenpost aan jezelf later weer eens openen. 

Een nieuw jaar nodigt ons uit om hoopvol te zijn. Open voor wat we ontvangen zullen.

Het Kerstfeest, Jezus en dj's.

Luisterend naar de radio vorige week, hoorde ik 2 dj’s tegen elkaar vertellen dat ze niet zoveel met de religieuze kant van Kerst hebben. Ze hadden een best grappig gesprek, over hoe Jezus weer hip zou kunnen worden. Ik luisterde in de auto en vond het eerlijk en pijnlijk tegelijk. Jezus die verdwijnt uit het Kerstfeest..
En tegelijk liepen diezelfde dj’s de blaren op hun voeten voor het goede doel, voor het Rode Kruis en het redden van levens. Het is vanzelfsprekend, nog steeds, ook als Jezus niet meer zo in beeld is: Kerst betekent iets voor een ander over hebben. De menselijke, aardse kant is er nog.. al is het perspectief op God weggeraakt.. Of God gaat met zijn liefde zo op in wat mensen doen, dat we het ternauwernood opmerken..

Die Dj’s die liepen voor Serious Request zag ik gisteren Wijk bij Duurstede uit lopen, naar Cothen, op weg naar Utrecht. Een niet zo heel opvallend groepje… door velen niet opgemerkt. Het was dit jaar niet zo glamourous. Geen Glazen huis met almaar feestvreugde er omheen maar ‘de Lifeline’- lopend dwars door Nederland, van dorp naar dorp, dag en nacht, dagenlang, van 3 kanten dwars door Nederland, naar Utrecht. Het leverde lang niet zoveel geld en aandacht op als het Glazen huis, maar misschien kwam het wel dichterbij Jezus.. Het steeds weer verder, nergens lang genoeg voor een echt feestje.. weer verder.. niet op een vrolijk plein of evenemententerrein, maar gewoon langs de straten en de deuren van heel veel mensen.. sommigen kwamen naar buiten, met geld of gewoon, koekjes.. of een tandem of trekker om ze even een stukje verder te brengen. Misschien zelfs wel een ezel..

Het leek eigenlijk verdacht veel op Maria en Jozef – en op Jezus met zijn leerlingen.. later twee aan twee.. en op vluchtelingen onderweg, alleen staat bij hen helemaal niemand aan te moedigen langs de weg.
Misschien ontdekken we iets van God eerder in die strompelende dj's met kapotte voeten en doorgeregende kleren, die blij zijn met een vriendelijk woord en hulp van mensen langs de weg, en instemming met hun goede doel..
God laat zich ontmoeten in kwetsbaarheid. In wie kwetsbaar is.

struikelen met een engel

Een paar jaar geleden kocht ik deze engel, gemaakt door mensen met een beperking . Geen goud of zilver, geen glamour.. ik twijfel of ik 'er wel mooi vind. Ze ontroert me vooral, doordat ze er zo onhandig uitziet. Tussen de dozen met kerstballen staat ze daar eenvoudig en herinnert me aan mijn onhandige leven - goed bedoeld pakt het nogal eens rommelig uit. Het troost me om naar haar te kijken. Ze gaat mee, terwijl ik naar het Kerstfeest toe struikel.

Als predikant die van de preekstoel woorden deelt die haken naar Gods Woord, kan ik me afvragen: 'maar wat bak ik er nu zelf van?' In de Advent vertel ik van licht dat komt, over het verwachten van God die dichtbij komt, God die onze rommelige, aardse staat opzoekt.. Maar ik kan treuzelen met verwachten, blijven hangen in wat ik mis en ongedurig bezig zijn in huis. Keer ik mijn gezicht wel naar het licht? 
Het kan mij helpen om bewust licht aan te steken in huis. Het is gek, maar een simpele kaars maakt de ruimte anders. Het is de aandacht voor de plek waar ik ben, de concentratie op het licht.. alsof ik nu pas toelaat dat er licht ìs.

Deze kerstengel glimlacht simpelweg in haar eentje, maar alleen zijn met Kerst vind ik best beladen. Al jaren vind ik op Tweede Kerstdag - als mijn kinderen met hun vader op pad zijn - ergens een plekje om aan te schuiven en gezelligheid te delen. Maar hoeveel mensen zijn er niet alleen, of vinden door gemis weinig 'feest' in deze dagen ... Heb ik zelf plek voor iemand extra als ik toch boodschappen doe en eten kook, heb ik 'plek in de herberg' - voor een engel alleen?