woensdag 19 december 2018

struikelen met een engel


Een paar jaar geleden kocht ik deze engel, gemaakt door mensen met een beperking . Geen goud of zilver, geen glamour.. ik twijfel of ik 'er wel mooi vind. Ze ontroert me vooral, doordat ze er zo onhandig uitziet. Tussen de dozen met kerstballen staat ze daar eenvoudig en herinnert me aan mijn onhandige leven - goed bedoeld pakt het nogal eens rommelig uit. Het troost me om naar haar te kijken. Ze gaat mee, terwijl ik naar het Kerstfeest toe struikel.



Als predikant die van de preekstoel woorden deelt die haken naar Gods Woord, kan ik me afvragen: 'maar wat bak ik er nu zelf van?' In de Advent vertel ik van licht dat komt, over het verwachten van God die dichtbij komt, God die onze rommelige, aardse staat opzoekt.. Maar ik kan treuzelen met verwachten, blijven hangen in wat ik mis en ongedurig bezig zijn in huis. Keer ik mijn gezicht wel naar het licht? 
Het kan mij helpen om bewust licht aan te steken in huis. Het is gek, maar een simpele kaars maakt de ruimte anders. Het is de aandacht voor de plek waar ik ben, de concentratie op het licht.. alsof ik nu pas toelaat dat er licht ìs.

Deze kerstengel glimlacht simpelweg in haar eentje, maar alleen zijn met Kerst vind ik best beladen. Al jaren vind ik op Tweede Kerstdag - als mijn kinderen met hun vader op pad zijn - ergens een plekje om aan te schuiven en gezelligheid te delen. Maar hoeveel mensen zijn er niet alleen, of vinden door gemis weinig 'feest' in deze dagen ... Heb ik zelf plek voor iemand extra als ik toch boodschappen doe en eten kook, heb ik 'plek in de herberg' - voor een engel alleen?



Geen opmerkingen:

Een reactie posten