Zijn ochtendwandeling gaat elke dag langs de begraafplaats,
even langs bij zijn kleinzoon die niet ouder werd dan 8 jaar. Het is een vaste
tussenstop in zijn rondje om het dorp. Eén avond in het jaar zijn deze
grootouders niet alleen op de begraafplaats. Met Allerzielen zijn er heel veel
mensen die met een lichtje in de hand door het donker lopen, om licht bij een
graf te zetten. Ze gedenken hun geliefde doden. Een paar jaar geleden was ik er
bij. Er zong een koor, er brandden vuurkorven. Het gedeelde verdriet was
voelbaar terwijl mensen hun weg zochten door het donker. ‘Als alles duister is,
ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft’ zong het koor, bijgelicht
met kleine lampjes. Het ontroerde me.
Als de dagen in de herfst korter worden lijkt onze behoefte
aan licht groter te worden. Ik zie mezelf weer kaarsen aansteken in huis. Het
is alsof de breekbaarheid van het leven voelbaarder is als het donkerder wordt.
‘How fragile we are’ – die regel van Sting zingt door mijn hoofd.
Er zijn vele lichtfeesten in het najaar, ook in de kerken. Allerzielen is er één van; een moment waarop donker en licht bij elkaar komen. Het gaat over de doden die we liefhadden en nòg; het gaat over het donker van gemis; over onze kwetsbaarheid als mensen. En het gaat over licht: de warmte van goede herinneringen die je koestert en het licht van eeuwigheid waar je hen aan toevertrouwen wilt.
Verdriet om iemand die je verloren hebt wordt misschien minder rauw, maar slijt het ook? Ik hoor wel eens zeggen: het wordt niet minder. Hoe langer iemand er niet meer is, hoe meer gemis erbij komt.
Op 2 november, Allerzielen delen we vanuit de kerken lichtjes uit op het Rond. En klein lichtje dat het leven van iemand die je lief was verbindt met het licht van God, licht dat nooit dooft. In kerken wordt in november stilgestaan bij verdriet en gemis dat niet zomaar over gaat maar deel is van het leven. Dat delen we met elkaar en met God.
Er zijn vele lichtfeesten in het najaar, ook in de kerken. Allerzielen is er één van; een moment waarop donker en licht bij elkaar komen. Het gaat over de doden die we liefhadden en nòg; het gaat over het donker van gemis; over onze kwetsbaarheid als mensen. En het gaat over licht: de warmte van goede herinneringen die je koestert en het licht van eeuwigheid waar je hen aan toevertrouwen wilt.
Verdriet om iemand die je verloren hebt wordt misschien minder rauw, maar slijt het ook? Ik hoor wel eens zeggen: het wordt niet minder. Hoe langer iemand er niet meer is, hoe meer gemis erbij komt.
Op 2 november, Allerzielen delen we vanuit de kerken lichtjes uit op het Rond. En klein lichtje dat het leven van iemand die je lief was verbindt met het licht van God, licht dat nooit dooft. In kerken wordt in november stilgestaan bij verdriet en gemis dat niet zomaar over gaat maar deel is van het leven. Dat delen we met elkaar en met God.
Elke vrijdagmiddag van 16 tot 17 uur is er Gesprek &ZO,
voor vragen over geloven, in Brasserie &ZO aan het Rond 58. Je bent welkom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten