Morgen mag ik 'preken' over een gedeelte uit het evangelie geschreven door Matteüs. Het is een heel stuk maar ik blijf vooral bij het slot haken. "Wees volmaakt zoals jullie hemelse vader volmaakt is" zegt Jezus daar.. Volmaakt zijn als God, perfectie nastreven, is dat nu een boodschap waar we op zitten te wachten? Persoonlijk heb ik de illusie dat ik perfect zou moeten zijn nog maar net, met moeite, van me afgeschud. Of eigenlijk ben ik er nòg druk mee. Wat heeft onze samenleving nodig? Doen we niet té zeer ons best met ons allen en hollen we daarom in groten getale richting burn out? Is perfectie niet een ideaal dat ons al photoshoppend en therapie-end opjaagt? Of zouden we juist wat meer ons best moeten doen? Minder comfortabel wegzakken in zappen, consumeren en genieten?
Wat is volmaaktheid - dat is natuurlijk de vraag... Het griekse woord dat gebruikt wordt wijst in de richting van 'aan je doel beantwoorden'. Dat is wel iets anders dan perfectie. Wat is mijn doel, als mens? In ieder geval niet om op Gods stoel te gaan zitten.. Wel om te landen in mezelf. En daarvoor moet ik soms door elkaar geschud worden en soms omarmd. Daarvoor moet ik horen dat ik volmaakt ben, en moet ik onder de neus gewreven krijgen dat ik verre van volmaakt functioneer. Om nog meer aan mijn doel te gaan beantwoorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten