familie

We gingen afscheid nemen van een lieve tante; ze was de eerste van 8 broers en zussen die overleed. We stonden met verschillende generaties samen om haar kist en herdachten haar leven, waar we een kleine of grotere plek in hadden.
Omdat velen van ons er meer dan 300 km voor moesten rijden bleven we slapen. Er hing de sfeer van een schoolreisje in het hotel. Er was tijd om bij te praten over vroeger en nu. Er werd doorgepraat over de sporen die het verleden heeft achtergelaten. Over erfenissen die in de familie doorgegeven worden. Neven en nichten van verschillende leeftijden voelden zich verbonden door die gedeelde geschiedenis.
Natuurlijk zei er iemand zoals dat gaat bij begrafenissen: wat jammer dat we elkaar met zo'n verdrietige reden zien, waarom zoeken we elkaar niet vaker op?
Het was verdrietig om afscheid te nemen maar jammer was het niet dat we elkaar daarbij troffen. Het afscheid van één van ons herinnerde  mij eraan dat er een 'ons' is. In een uitgewaaierde familie was het een ontroerende ervaring van verbondenheid.