opstanding

het verhaal van een kampbewoner, ergens in een Duits concentratiekamp:

In zijn barak verscheen elke week op dezelfde dag een bewaker om een bepaalde gevangene een afranseling te geven. Week in week uit verscheen hij met zijn  stok, altijd op zoek naar hetzelfde slachtoffer. En niemand die deze dodelijke ban wist te doorbreken.

Tot op een dag een van de anderen bewoners van de barak – niet de verteller - op de bewaker toetrad en zei: ‘U komt nu al tijdenlang iedere week om dezelfde van ons af te ranselen. Ik wilde u vragen  nu vandaag eens voor de verandering daarvan af te wijken, en míj te nemen…’. De bewaker was even uit het veld geslagen, maar herstelde zich: ‘Dat zal ik doen, en omdat u zo flink bent om u zelf aan te melden, mag u zelf het aantal stokslagen bepalen’.

‘Dat laat ik aan uw geweten over’, antwoordde de man.

‘Ik heb geen geweten’, zei de bewaker.

‘Dat hebt u wel’, antwoordde de man, ‘anders had u mij allang een pak rammel gegeven.’

De bewaker keek hem aan, draaide zich om en verdween.

Sinsdien werd hij in de barak niet  meer gezien.

Voor de Opstanding

behoef ik geen bewijs

ik zie haar in je ogen -

onverwoestbaar is 

je geest

die prikkeldraad en marteling trotseerde

en in de golven van geweld

niet machteloos tenonder ging

monddood schoot een kogel jou

maar je ogen blijven woorden spreken

elke letter een symbool

VRIJHEID

oerbeginsel van het leven

taal die niet verstommen zal zolang

de mens ècht Mens zal wezen

voor de Opstanding

behoef ik geen bewijs

ik lees haar in je ogen –

Oeke Kruythof

Is er een diepere dood:
mensen gaan dicht voor elkaar
kunnen geen kier meer open
harten zijn dicht voor God
steen, in zichzelf besloten

Is er nog leven dat breekt
wel een hamer zo hard
een beitel zo scherp
iemand die er iets op weet?

Luister, een woord wekt het oor
luister, wat steen was beweegt
Hij die aan ons zich verloor
open tot op het eind
breekt als de Levende door
roepende tot men Hem kent.

Inge Lievaart