Preek van de leek

“De Preek van de Leek; verhalen die raken…” zo introduceren we in Wijk bij Duurstede de Waikse (Wijkse, in ABN) variant van het Amsterdamse initiatief.

Bekende bewoners van ons stadje worden uitgenodigd om in het theater te vertellen over hun inspiratie, en daarbij een Bijbeltekst te betrekken. Van Marktplaats haalden we een oude preekstoel, die opgeknapt werd. De (s)preker mag die stoel beklimmen voor de preek.
Maar gaat het hier wel echt over een preek? Een kersverse collega – iets orthodoxer dan ik – vindt van niet. Dit moet je geen preek noemen, zegt hij, op die term moet je zuinig zijn als kerk. Een inmiddels oud-collega vindt het tegendeel (Klaas IJkema) . Een preek moet mensen raken, en dat gebeurde bij de eerste Waikse Preek van de Leek; verstand, gevoel en wil werden geraakt. Dus is het een preek.
Ik zit ergens in het midden. Ik hecht niet zo aan het begrip ‘preek’. Waarschijnlijk omdat het niet mijn grootste hobby is, preken. Het is dat een dominee zonder preek is als een … nou ja, zeg het maar, anders liet ik het graag aan een ander over.
Een preek op zich is niet zoveel, vind ik. En een preekstoel is niet heilig, maar een functioneel ding uit het pre-microfoon-tijdperk. Er gebeurt pas iets als er gesproken wordt binnen een gemeenschap, in een groep mensen die hoop, geloof en liefde met elkaar delen. Te midden van mensen die zich vrienden van Jezus noemen, mensen die samen bidden, zingen en zoeken wordt een preek woord van God.

De preek mag van mij overal. Ik hecht veel meer aan het begrip ‘kerk’ en kerkdienst. Waarbij ik dan weer niet per se aan het uurtje van 10 tot 11 uur op zondagmorgen denk. Maar een kerkdienst voor ongelovigen daar heb ik niet veel mee. Daarom wordt de Waikse preek – wat mij betreft – ook in het theater gehouden en heet het geen kerkdienst. Geloof wordt niet verondersteld. De sprekers zijn niet per se gelovigen. Die moet je dan ook niet in een gebouw en in rituelen stoppen die gebouwd zijn op geloof. Doel is om Bijbelverhalen ‘op straat’ te laten klinken, of in een theater midden op de Markt.
En wat er dan gebeurt, aan geloof, daar kan ik alleen maar op hopen. Afgelopen zondag gebeurde er wel iets..  Was dat dan toch 'kerk'? De grenzen van de kerk zijn in mijn beleving vloeiend, maar tegelijk veronderstelt kerk een keuze, geen vrijblijvendheid. 
Is de Preek van de Leek een preek met appèl, een vorm van kerk-zijn of is dat teveel gevraagd en gezegd? 

Meer over de Waikse Preek van de Leek...