foto: Jolinda van de Beukel |
Aswoensdag kwam er een
lieve vriendin op bezoek. Met een grote plak chocola. En dat op mijn eerste
vastendag. Gelukkig ontfermde mijn ene zoon zich grootmoedig over de chocola.
Die eerste dag viel nog niet mee. De tweede ook niet trouwens.
Het is schokkend hoeveel momenten er zijn dat ik naar iets ‘lekkers’ wil grijpen. Ik merk het nu pas, nu ik besloten heb het te houden bij drie maaltijden op een dag. Even.. oh nee… niet even – hoe vaak heb ik mezelf al niet tegengehouden deze 2 dagen.
Iets lekkers om een leeg moment te vullen, om frustratie te compenseren, om iets te vieren of te troosten, iets lekkers om een gezellig moment nog extra aan te kleden; redenen genoeg om iets te eten.
Voor de lijn hoef je het niet te doen, zei iemand – een heel sociaal wenselijke opmerking natuurlijk. Waar ik het niet helemaal mee eens ben. Maar als die kilo’s me echt in de weg zaten, dan was ik wel eerder begonnen met vasten. Alleen had het dan lijnen geheten.
Het is maar een woord, maar het maakt veel verschil, vasten of lijnen.
Slanker en fitter willen zijn geeft me niet genoeg drive om te stoppen met snoepen. Ik wil het wel, maar ik negeer die wens gewoon als ik zin krijg in iets lekkers. Tot ik ga vasten, dan houd ik me wel in. Doe ik het voor God? Dat is wel erg vroom uitgedrukt. Maar ik doe het niet om strakker en mooier te worden. De uitdaging is: zelfbeheersing, weten wat ik echt nodig heb, leegte niet wegwerken, bewuster genieten, met meer dankbaarheid, bewuster en minder gedachteloos eten.. Maak ik daarmee ruimte voor God?
En zal het lukken, 40 dagen lang?
Die eerste dag viel nog niet mee. De tweede ook niet trouwens.
Het is schokkend hoeveel momenten er zijn dat ik naar iets ‘lekkers’ wil grijpen. Ik merk het nu pas, nu ik besloten heb het te houden bij drie maaltijden op een dag. Even.. oh nee… niet even – hoe vaak heb ik mezelf al niet tegengehouden deze 2 dagen.
Iets lekkers om een leeg moment te vullen, om frustratie te compenseren, om iets te vieren of te troosten, iets lekkers om een gezellig moment nog extra aan te kleden; redenen genoeg om iets te eten.
Voor de lijn hoef je het niet te doen, zei iemand – een heel sociaal wenselijke opmerking natuurlijk. Waar ik het niet helemaal mee eens ben. Maar als die kilo’s me echt in de weg zaten, dan was ik wel eerder begonnen met vasten. Alleen had het dan lijnen geheten.
Het is maar een woord, maar het maakt veel verschil, vasten of lijnen.
Slanker en fitter willen zijn geeft me niet genoeg drive om te stoppen met snoepen. Ik wil het wel, maar ik negeer die wens gewoon als ik zin krijg in iets lekkers. Tot ik ga vasten, dan houd ik me wel in. Doe ik het voor God? Dat is wel erg vroom uitgedrukt. Maar ik doe het niet om strakker en mooier te worden. De uitdaging is: zelfbeheersing, weten wat ik echt nodig heb, leegte niet wegwerken, bewuster genieten, met meer dankbaarheid, bewuster en minder gedachteloos eten.. Maak ik daarmee ruimte voor God?
En zal het lukken, 40 dagen lang?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten