donderdag 7 februari 2013

Op televisie...



Het zonnetje schijnt als regisseur, cameraman, koster en ik hijgend boven komen op de toren van de Grote Kerk van Wijk bij Duurstede. Maar je kunt donkere wolken zien aankomen.
Het uitzicht op Wijk bij Duurstede is prachtig vanaf de toren. Cothen, het dorp waar ik predikant ben kun je niet zien; het ligt verstopt achter de nieuwbouwwijken van Wijk.
Mijn vingers en tenen worden heel koud terwijl het uithangen van de vlag en het roepen over Wijk een paar keer over moet. Ineens sneeuwt het, en we schuilen in de toren onder de enorme klokken. Het is spannend zo voor de camera, maar moeilijk is het niet om de woorden te vinden. Als predikant voel ik me betrokken bij wat er in mijn dorp gebeurt: kinderen die de CITO toets doen, getroffenen door een grote brand, brandweerlieden.. daar wil ik graag iets over zeggen vanaf de toren. De mensen uit mijn dorp verdienen dat.
Drie weken eerder als Mirjam Bouwman me komt interviewen ligt er een pak sneeuw en ziet Cothen er schilderachtig uit. In mijn eigen kerk en aan tafel in huis is het lekker warm. Maar de woorden zijn een stuk moeilijker te vinden. Want het gaat in het gesprek over mezelf. Over mijn geloof, het meemaken van een moeilijke periode en een scheiding en de vraag: hoe ervaar ik God? De dag na de opnames bedenk ik bij het opstaan, hoe ik het beter had kunnen zeggen. Zo gaat dat: achteraf weet je wat je had moeten zeggen. Of toch niet? Als het gaat over wie God is voor mij, dan weet ik het eigenlijk nooit precies. Dan kan ik niet anders dan stamelen. Ik kan mijn geloof niet zo van de plank pakken. God is de buurvrouw niet, God is op een verborgen manier aanwezig. En ik moet me een leven lang oefenen in Hem ontdekken.
En tegelijk.. is geloven in God zo eenvoudig als ademhalen. Dat ook.


Blog eerder verschenen op de website van EO/Geloven op 2

Geen opmerkingen:

Een reactie posten