Op zoek naar God

Vijf jonge vrouwen met de status van 'Bekende Nederlander' in een klooster, een week lang in stilte  'Op Zoek Naar God'; dat zorgt voor bijzondere televisie. We zien hun weerstand, hun verdriet en slappe lach, hun opstandige vragen en serene antwoorden. 

'Dancing Jesus'

En ik voel de weerstand al kijkend mee. Waarom is het in een klooster allemaal zo ingetogen en serieus? Is God ook zo - kan er geen gegiechel of rondedans vanaf? Is God alleen te vinden waar mensen stil en sober leven? Als er gevreeën wordt, gefeest of gedronken, als er scheurende gitaren klinken, gaat God dan snel een deurtje verder, of is Hij er ook te vinden?
De 5 society babes zoeken God in een klooster. Maar de beelden laten zien dat ze vooral zichzelf tegenkomen. De stilte is een spiegel waarin ze hun eigen onrust, verdriet of vragen niet kunnen ontlopen. En de vervreemding die het klooster met zijn bijna-wereldvreemde rituelen en gewoontes oproept maakt de vragen nog groter. Als een kat in een vreemd pakhuis gaan ze zich afvragen: maar waarom ben ik niet zo, wie ben ik eigenlijk?
Conlusie: de stilte is een spiegel waarin je vooral jezelf helderder in beeld krijgt. Maar God, is die er te vinden? Meer dan ergens anders?
Ik vraag het me steeds meer af.
Terwijl ik avonden met 'stilte en meditatie' aanbied - en zo vrolijk meelift met de hype - vraag ik me af of we niet 2 dingen door elkaar halen. God is overal te vinden. Wij hebben stilte nodig om onszelf niet te blijven ontlopen. Wij worden geholpen door de stilte om te ontdekken wat we nodig hebben. Maar God was er allang, overal om ons heen. En niet alleen waar mensen sober, serieus en stil door het leven gaan, maar ook waar ze zich niet kunnen inhouden en er spontane lachbuien losbarsten.