donderdag 29 december 2011

tweet and meet Maria

 begin december belandde ik in een twitterverhaal. Ik had blijkbaar fanatiek genoeg aan een beginnende twitterverslaving toegegeven om opgemerkt en gevraagd te worden. Met meer dan 20 spelers doken in het kerstverhaal alsof het zich hier en nu ontvouwde, en we nog onwetend waren over de afloop. Een verhaal over hoop, ongeloof, vriendschap, en een ster in de nacht die mensen in beweging zet.
Drie weken lang hield ik geheim dat in de huid van Elizabeth (de nicht van Maria) was gekropen. En van nog een figuur die eigenlijk in het kerstverhaal niet voorkomt. Bij gebrek aan vrouwelijke aanwezigheid (denk ik) was door de bedenkers een extra vrouwenrol gecreëerd: een vrouw van koning Herodes. Het was een 'vrije rol' die ik zelf kon invullen. @Herodlove werd een postmoderne zinzoeker, zat van het leven in het paleis, op zoek naar wat echt van waarde is.
Het verhaal ging met mij op de loop. Er ging steeds meer van mezelf in zitten. In Elisabeth werd vertrouwen zichtbaar, putten uit de Bijbel, moedergevoelens en een opstandige houding ten opzichte van maatschappelijke ontwikkelingen. Het liefst was ze zelf in een tentje gekropen met de mensen van @occupy die ook in Bethlehem waren neergestreken.
Herodlove maakte mijn zoekende kant wakker. Een vrouw die basale vragen stelt over wat geloven is, hoe een mens vertrouwen vindt, en wat je daarvoor loslaten moet. Hoe kom je tot de keus om te gaan geloven? Om een ster te volgen, in het vertrouwen dat die je ergens brengen zal?
Elisabeth ontmoette Maria, en werd geïnspireerd door haar lofzang. Herodlove kreeg moed door de ontmoeting met de wijzen en ging...
Meegenomen door het verhaal kwam ik als een soort vierde wijze (vrouw!) op de plek waar het kind geboren was. En ontdekte ter plekke wat het me deed, die ontmoeting. Ik zag een deur openstaan, en licht scheen naar buiten. Ik voelde me welkom om naar binnen te gaan. Daar waren ze, de man, de vrouw en het kind.

Stil van.. een man, een vrouw, een kind. Waar liefde is, daar is God: dat ik dat nu ineens weet.. zo eenvoudig
Ik wil hier blijven zitten om te genieten van wat er van hen afstraalt.

Ik weet, kan niet blijven. Moet bedenken waar ik heenga. Doel bereikt.. en dan? Hoe gaat het verder nadat je het licht ziet?
Zal herinnering aan deze ontmoeting koesteren, als vlammetje dat niet uit mag gaan.

Ik ging, op weg geholpen door reisgenoten, zocht en vond licht: in een vrouw, man, kind: daar waar liefde is is God

Een pelgrim vertrekt, reist, komt aan en dan? Hoe gaat t leven verder? Ik ga het ontdekken.Het goede ontmoet, thuis gekomen bij 't kind en mezelf. Hoop Jezus weer te ontmoeten; daar kijk ik naar uit. Nu verder reizen, licht in mijn hart

Voor wie meer wil lezen: http://www.idee-en-kerk.nl/  http://www.leve-de-kerk.nl/

1 opmerking:

  1. Hallo Rebecca,
    Mooi om je ervaringen en gedachten vooral het laatste stukje te lezen. Heel mooi!

    BeantwoordenVerwijderen