moreel kompas

Toen we van de week aan tafel praatten over de lijnrechter die doodging na mishandeling door voetballende jongens zei mijn dochter van bijna 10: "ik dacht altijd bij het verhaal van Abel (en Kaïn) 'dat kan toch niet, dat de een de ander doodslaat!', maar nu snap ik dat het wel kan." 

Je kunt een ander dood schoppen.
Medeleerlingen van de vermoedelijke daders namen het voor de camera van de Jakhalzen (De Wereld Draait Door) op het schoolplein voor hen op. Als ze geweten hadden dat de man er dood aan zou gaan, dan hadden ze het heus niet gedaan... 

In Pauw en Witteman zei iemand met een afwerende blik en uitroeptekens in zijn stem: dit is geen Marokkaans probleem! Dat klopt, maar het is wel ons, dus ook uw en mijn probleem.
Als je iemand schopt of slaat, dan kun je een ander pijn doen. Veel pijn.

'Ben ik mijn broeders hoeder' vraagt Kaïn terwijl hij doet alsof zijn neus bloedt als God hem vraagt waar zijn broer Abel is. Misschien beseft hij óók niet dat het echt zo is, dat hij de dood van een ander veroorzaken kan met zijn drift. Dat hij het al gedaan heeft.  

Het antwoord is: ja, ik ben mijn broeders hoeder. Ik moet leren beseffen hoe wat ik doe een ander raakt. En dan tot 10 tellen vóórdat ik het weer doe. Dat is het vormen van een moreel kompas - een woord dat ik ook bij Pauw en Witteman hoorde vallen - en daar heeft onze samenleving behoefte aan. Al heel lang trouwens.. de verhalen over Kaïn en Abel zijn al vele, vele eeuwen oud.