Gouden kalf 2.0

We offeren intiem kapitaal via social media om zo waardering en erkenning te oogsten. Dat klinkt ingewikkeld.. Janneke Nijboer legde het uit in een workshop over pastoraat via social media, tijdens de Geruchtdag - een studiedag van de club van predikanten Op Goed Gerucht.* Janneke verwees naar het boekje van Stine Jensen , Echte vrienden: Intimiteit in tijden van Facebook, GeenStijl en WikiLeaks, essay van de Maand van de Filosofie, 2011**. We delen persoonlijke informatie, we zetten intieme informatie over onszelf online om waardering te oogsten, en aandacht. We zijn op zoek naar bevestiging en laten foto's zien, vertellen over onze gevoelens en meningen om die te verdienen.
We offeren iets van onszelf. Het woord 'offer' doet aan een religieus ritueel denken. Janneke vertelde vandaag over haar associatie met het bijbelverhaal over het Gouden Kalf. Ik zag het voor me...***
Het volk is door hun leider Mozes onderaan de berg achtergelaten. Hij is op weg naar een ontmoeting met de Eeuwige, maar zij kunnen alleen maar wachten. Hij komt maar niet terug.. en de mensen zijn onzeker en zoeken houvast. Mozes komt vast niet meer terug..  Ze vragen de interim-leider Aäron om een god die hen verder de weg zal wijzen. Aäron verzint een list. 'Laat alle vrouwen en meisje de sieraden uit hun oren halen..' En daar gaan de persoonlijke bezittingen; ze leveren ze zonder aarzelen in. Resultaat is een grote berg goud - en het lijkt erop dat Aäron er verbluft bij staat te kijken; zo'n bereidheid om te offeren wat zo dicht op de huid zit had hij niet verwacht. Het goud wordt omgesmolten tot een stier, en de mensen dansen er vrolijk en opgelucht omheen.
Maar dan komt Mozes de berg af, met 2 stenen volgebeiteld onder zijn arm. En bij het zien van dit uitbundige tafereel smijt hij de 2 stenen woedend aan stukken.
Aan de ene kant zie ik het volk dat een manier zoekt om met onzekerheid om te gaan. Ze vinden verbinding en houvast door iets van zichzelf te offeren. Het is maar goud maar toch.. ze geven het, en maken er iets gezamenlijks van, waar omheen gedanst kan worden.
Aan de andere kant staat Mozes, het woord van God in zijn handen, in steen gebeiteld. Onwrikbaar in vele opzichten. Fulminerend. Mozes heeft het gelijk van de traditie aan zijn kant.
De mensen om het gouden kalf doen me denken aan al die twitteraars en facebookers die bedelen om bevestiging, om likes, retweets, volgers en vrienden. Daarvoor geven ze veel van zichzelf bloot. Niet doen, zou Mozes zeggen. Laat je niet zo gaan, hol niet met de hype mee. Hier in steen gebeiteld staat wat echt van waarde is.
Ik zie mezelf in die kring meedansen, om dat gouden kalf. Een rare gewaarwording.. Blij met het offer dat we samen gebracht hebben. Ik zie in de ogen van de anderen dezelfde behoefte om gezien te worden, om te merken dat iemand interesse heeft in mijn leven en mijn gevoelens herkent en bevestigt. Waar is God? Staat de Eeuwige met ogen die vuur spuwen achter Mozes? Of zou Z/Hij toch met mildheid kijken naar dat groepje zoekers in een kring, of er zelfs stilletjes tussen schuiven? Als er Iemand is die ons bevestiging gunt... En dan komen die in steen gebeitelde woorden later wel.

* zie http://www.opgoedgerucht.nl/
**meer over dit boekje: http://www.trouw.nl/tr/nl/5116/Filosofie/article/detail/1866432/2011/03/28/Intimiteit-in-tijden-van-Facebook-en-Wikileaks.dhtml
*** Exodus 32