We zitten op de grond, met een blinddoek om. Hand in hand. Op de blinddoek staat 'The End'.
Ikon, de groep die in deze viering (of is het een performance?) tijdens
Greenbelt voorgaat heeft ons al een half uur
lang hardhandig geconfronteerd met de vluchtigheid van het leven. We mochten opschrijven wat we wilden nalaten, maar het werd onverbiddelijk door (een speelgoed) toilet gespoeld. De ballon die ons leven voorstelde mochten - of moesten - we lek prikken. Bij de ingang hadden we er onze eigen adem er in geblazen hadden (behalve ik, want dat kan ik niet... maar gelukkig wilde een vriendin mij leven inblazen ;-)). Daarna werd er 'one' op geschreven. Want meer dan één leven hebben we niet.
We zagen beelden van veroudering en verval op de schermen om ons heen. We zongen 'I'll be gone... in a day or two!'
Op een houten kruis is van ballonnen een figuur gehangen. Deze Jezus wordt even onverbiddelijk lek geprikt tijdens onze duisternis.
 |
| foto: Peter Schutte |
"Houd elkaar's handen vast en vind zo de weg naar de uitgang, want meer er is er niet." Maar niemand maakt een begin en dus gaan de blinddoeken af. En stommelen we ziende naar de uitgang.
Het gesprek is niet snel afgelopen. Is er dan niet meer dan een ander om je aan vast te houden? Is dit alles?
En Jezus.. zou die zijn verdwenen of toch... opgestaan?
Pete Rollins, man achter Ikon, geeft later tijdens het festival wat clues. Het gaat erom dat God in onze gebrokenheid gevonden wordt. Alleen maar spreken over licht (NB 'Er is een land van louter licht') doet God tekort. Het is hard nodig al die mooie beelden te belagen, ze te ontmaskeren.
Dat is Ikon wel gelukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten