Ik groeide op in een pastorie waar verkiezingsposters van de PvdA achter het raam hingen. Waar gemeenteleden opschrokken van posters met 'kruisraketten NEE'.. Christelijke politiek was bijna een vies woord. In mijn meer dan 20 jarige stem carrière heb ik ook nog nooit CDA gestemd. Maar daar zat ik zaterdag: aan de pc gekluisterd om het CDA congres te volgen. En ik struinde het internet af om de speeches te kunnen nalezen. Vooral die van collega-theologen Ruth Peetoom en Jacobine Geel heb ik met aandacht gelezen.*
Christelijke politiek bestaat die wel? Van prof. Gerrit de Kruijf leerde ik in Leiden dat ethische keuzes zich in het maatschappelijk debat niet met religieuze argumenten laten verdedigen. Er is phronèsis nodig - je moet je verstand gebruiken in het debat over morele kwesties.
Dus kort samengevat: politiek is niet christelijk, maar christen-zijn is wel politiek.
Want -een open deur- het geloof in Jezus' boodschap neem je mee als je over de drempel van de kerk naar buiten stapt, de week in. Je leest de Bijbel met de krant ernaast.. of andersom.
Maar toch - het verraste me dat ik me zo betrokken voelde bij de discussie in het CDA. Voor mij gaat christen-zijn net zo goed samen met de keuze voor een andere politieke partij. Ik voel me geen CDA-er en toch wil ik nu meedenken en zit ik te twitteren over het CDA.. Hoezo?
Terwijl een PvdAlid verborgen in haar binnenkamer de afweging maakt hoe de bijbelverhalen die haar raken zich vertalen in politieke keuzes ligt dat bij het CDA-er op straat. In de kwestie Mauro vlogen de verwijzingen naar de bijbelse traditie op Twitter in het rond. Het lijkt wel alsof er in een geseculariseerde samenleving alleen maar meer gevraagd wordt naar het hoe en waarom van christelijke inspiratie. Het CDAlid en in haar kielzog de hele christelijke gemeenschap wordt er streng op afgerekend: doe je wel wat je zegt?!
Geloven en dagelijks leven, het verband ertussen onvanzelsprekend geworden en daarom zijn de vragen spannend. Het komt er op aan.
De verwarring waar het CDA zich nu in bevindt raakt aan de vragen waar we binnen de kerk mee bezig ben. Wat is de relevantie van de traditie? Vertalen we de traditie genoeg - in begrijpelijke taal en in daden?
Dus, hoewel geen CDAlid, toch voel ik me betrokken. Het zijn misschien niet mijn antwoorden, maar de vragen die in het CDA besproken worden zijn wel de mijne.
Hoe bewonen we de traditie als een ruimte waarin we samenleven kunnen? Er is in de samenleving grote behoefte aan samenhang, aan verbinding. Hoewel de analyse van de samenleving in 'nieuwe woorden, nieuwe beelden' mij te cultuurpessimistisch is (daarom stem ik waarschijnlijk geen CDA) herken ik de urgentie.
Jacobine Geel begon haar verhaal op het CDA congres met dit gedicht:
Was ook de politiek maar zo:
dit in de werkelijkheid aankomen als in een
oude boerenhoeve en zeggen: dit is
een dragende muur, die laten we staan,
die en die muren moeten weg,
daar komen grote ruimtes. Herman de Coninck
De verbouwing is gaande. In het CDA maar ook in de kerk. Ik leef gespannen mee.
PS:
deze blog gaat vooral over het verhaal van Jacobine Geel en de her-ijking van het chr.democratisch gedachtengoed. Haar speech leest als een kritisch betoog bij de discussie Mauro. Probleem is onder andere teveel pragmatisme en machtsdenken, volgens de speech. Inderdaad: CDA moet zich niet alleen bezinnen op gedachtengoed maar zeker ook op de omgang ermee. Niet alleen ideeën herijken maar ook gedrag. Wat is leidend bij politieke keuzes? Zijn de christen-democraten teveel bestuurders geworden?
* Bevindingen van de commissie 'Nieuwe woorden, nieuwe beelden', gepresenteerd door Jacobine Geel tijdens het CDA congres, te vinden op www.cda.nl/nieuws
Mooi blog, Rebecca. Herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderen