zondag 14 november 2021
Tuin (van de ziel)
Hoewel ik een hekel heb aan hoog opgetrokken schuttingen die maken alsof we in hokjes leven, toch is een omheinde tuin goed voor een mens. Het is een beeld voor de ziel – die tijd en aandacht vraagt. En daarbij helpt concentratie en afbakening. Even de deur dicht. Je niet opsluiten binnen een eindeloos hoog opgetrokken muur maar wel een gezonde omheining waarbinnen je tijd neemt om alles wat er gebeurt in de wereld te laten landen. Te bidden, je te verwonderen, goed te kijken.
Als het niet zo goed met je gaat, als ik somber raak, dan is het een goede remedie om iets te gaan zaaien. Om grond om te woelen, te snoeien, planten op te binden of te geleiden, te ontdekken wat er groeit. Je ziet er de sporen van levenskracht, groeikracht van de Levengevende… Als Jezus in de tuin Maria ontmoet, denkt zij dat hij de tuinman is. Alsof hij de schoffel nog over de schouder draagt, en net met aarde aan zijn knieën is opgestaan van het werken met zijn handen in de aarde, om nieuw leven te zaaien, en jong leven te wieden.
Het is er niet per se rustig en vredig, in de tuin. Het is er niet alleen maar paradijs.
Het stormt er ook, de takken worden soms afgerukt. Er zijn plagen van beestjes die het groen opeten, de vorst bedreigt kwetsbare planten.. de winter duurt lang.
Maar in die tuin kun met verwondering rondkijken, en ontdekken waar je zelf nog wat doen kunt. We kunnen niet voor de hele wereld zorgen. Binnen die grote wereld is het onze opdracht een klein stukje te bewerken, en te bewonderen. Bijmesten, een plant ondersteunen, water geven.
En je kunt ontdekken als je elke dag even kijkt, dat er op onverwachte plekken iets groeit. Dat wat dood leek, leeft na de lange winter. Wat je vorig jaar geplant hebt en niet leek aan te slaan,groeit. En zaadjes produceren heel kwetsbaar groene sprietjes. De eerste aardbei. Iets wat onkruid kan heten maar zo mooi bloeit tussen de tegels. Een vogel die nestelt, insecten die je nog niet kent. Van de week zag ik een pad die ritselend onder blad tussen stenen vandaan kwam. Er gebeurt ook veel wat je niet in de hand hebt, heel veel.. als je er oog voor hebt of krijgt.
En is het niet mooi om ook echt op de knieën gaan om voor wat groeit te zorgen.
Bidden en werken komen er bij elkaar… letterlijk op de knieën met je handen in de aarde, besef je dat het groeien een wonder is, en dat je er zelf een klein handje bij mag helpen.
Zo kun je ook aandacht besteden aan je ziel. Je zoekt wat goed voor je is, snoeit wat weg wat je afleidt, zaait iets nieuws door wat je leest of luistert, je schoffelt en werkt aan jezelf. Je besteedt zorg aan de tuin van je ziel, maar je weet dat de groeikracht niet van jou is. Die ontvang je.. die wordt door liefde gewekt. Groeikracht in de aarde, zonkracht waar je naartoe groeit, kracht van de regen. De liefdevolle schepping.
En je kunt ook een gezamenlijke tuin onderhouden of beginnen. Er een stukje openbare ruimte bij gaan doen. Een berm inzaaien, een stoep vergroenen, een geveltuin of buurtmoestuin beginnen. Samen tegels en stenen verruilen voor groen – zodat het meer ademt, en hemelwater ergens heen kan. Je ziet het gebeuren in buurten, in Houten. En misschien is dit ook wel samen gemeente zijn: samen een tuin onderhouden, de wereld ‘ontstenen’ en vergroenen, een tuin van de ziel!
Luister hier een meditatie, waarin het verhaal van de zaaier klinkt (Marcus 4) en waarin je je meditatief stil kunt staan bij je eigen stukje grond:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten