Het is Koningsdag en het terras van Brasserie &ZO is
gezellig vol, met mensen die aan het bier begonnen zijn. Ik ga zitten aan de
laatste tafel die nog leeg is. ‘Is het vrijdag? Helemaal vergeten..’ zegt
Trudy, eigenaar van de brasserie als ze me met en brede lach een cappuccino
brengt.
Twee mannen vragen of ze mogen aanschuiven. Ze bestellen 2 pilsjes en bij het
tweede rondje krijg ik een cappuccino van hen. Het zijn vader en zoon en ze
zijn komen lopen, zodat ze niet naar huis hoeven rijden. De pilsjes volgen
elkaar snel op en de verhalen ook.
Zoon is aan het scheiden, en woont na vele jaren weer bij zijn ouders. Een hobbykamer is ervoor leeggemaakt. Vader vertelt over van alles; over zijn vakantie op een Caraïbisch eiland (‘daar hebben ze het leven uitgevonden…’) over zijn vrijwilligerswerk in het verpleeghuis en over God (‘OnzelieveHeer straft je, dat hoorde ik als kind op school. En dat blijft toch bij je.’) Hij trekt zich dingen niet aan, hij schudt het zo van zich af, vertelt hij. Ik vraag hem wanneer hij voor het laatst gehuild heeft, en beken maar gelijk, dat ik ook niet zo gemakkelijk en public mijn tranen laat zien. Hij heeft nog maar net verteld dat hij eigenlijk nooit huilt als hij even over zijn kleinkind begint: ‘die kleine zegt dan “opa, ik mis je zo”..’. En ik zie hem volschieten. We zijn even stil. Dan gaat het gesprek weer verder. Ik heb het gezien maar hoef niets te zeggen. De brok in de keel zegt genoeg.
Zoon is aan het scheiden, en woont na vele jaren weer bij zijn ouders. Een hobbykamer is ervoor leeggemaakt. Vader vertelt over van alles; over zijn vakantie op een Caraïbisch eiland (‘daar hebben ze het leven uitgevonden…’) over zijn vrijwilligerswerk in het verpleeghuis en over God (‘OnzelieveHeer straft je, dat hoorde ik als kind op school. En dat blijft toch bij je.’) Hij trekt zich dingen niet aan, hij schudt het zo van zich af, vertelt hij. Ik vraag hem wanneer hij voor het laatst gehuild heeft, en beken maar gelijk, dat ik ook niet zo gemakkelijk en public mijn tranen laat zien. Hij heeft nog maar net verteld dat hij eigenlijk nooit huilt als hij even over zijn kleinkind begint: ‘die kleine zegt dan “opa, ik mis je zo”..’. En ik zie hem volschieten. We zijn even stil. Dan gaat het gesprek weer verder. Ik heb het gezien maar hoef niets te zeggen. De brok in de keel zegt genoeg.
Rebecca Onderstal
Elke
vrijdagmiddag van 16 tot 17 uur is er ‘Gesprek &zo; voor vragen over
geloven’ in Brasserie &ZO aan het Rond. Je kunt gewoon aanschuiven als je
praten wilt over je levensweg, over geloof en levensvragen, of over God. Juist
als je zoekende bent en niet betrokken bij een kerk mag je je welkom voelen.
Pastores van de kerken zijn afwisselend gastheer of -vrouw: Lidy Langendijk, Wytze Bijleveld, Martin Snaterse of Rebecca Onderstal.
Pastores van de kerken zijn afwisselend gastheer of -vrouw: Lidy Langendijk, Wytze Bijleveld, Martin Snaterse of Rebecca Onderstal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten