maandag 3 oktober 2016

Mooi niet alleen?

 Ik stond er mooi niet alleen voor, bij de presentatie van mijn boek. De kerk zat vol met mensen die het feestje mee wilden beleven. En er waren er acht die ook het woord wilden voeren. Ze lieten zich uitnodigen om óók een persoonlijk verhaal te vertellen, geïnspireerd door het boek "Mooi niet alleen" (over single zijn). Of, zoals Rolinka Klein Kranenburg zei, toen één van de andere sprekers zich vertwijfeld afvroeg waarom ze ‘ja’ had gezegd op de vraag om te spreken: ‘Omdat je zoveel van haar houdt’. Zo voelde het: de avond was één grote omarming door mensen die zich verbonden voelen met mij. En laat ‘het leven omarmen’ nu één van de basisthema’s zijn van het boek.


En het voelde bijna ondankbaar, dat ik me ondertussen ook bewust was van een ondertoon van verdriet. Ik zat daar vooraan op een stoel en werd door de sprekers met meer waardering en liefde toegesproken dan ik zomaar verwerken kon. En ik luisterde naar hun verhalen waar verlangen uit sprak, en de bochtige wegen die het leven gaan kan. Ik hoorde ze vertellen over het geluk als je bij jezelf thuis kunt zijn. Het single bestaan wordt te vaak gedefinieerd door wat je mist en wat je niet bent. Maar bij de meesten van hen was er ook die onderstroom van verlangen èn gemis wanneer er geen partner is.


De dagen erna koesterde ik me in de warmte van de avond. En tegelijk probeerde ik te ontwarren wat dat gemis nu is. Met zoveel liefde om me heen, met mensen om verhalen mee te delen, mensen die open zijn en warm en eerlijk.. wat mis ik dan precies?
In de liefdevolle omarmingen waar mijn leven rijk aan is, is er een stukje van mij dat niet wordt aangeraakt. Letterlijk is dat zo: naaktheid is niet iets wat binnen een vriendschap aan de orde komt. Ik kan best uit de kleren gaan zijn in het gezelschap van anderen, in de sauna of in mijn eigen badkamer. Maar dat is wat anders dan naaktheid die de naaktheid van een ander raakt. Het woordeloze ‘zijn’ van die naaktheid raakt een andere laag in mezelf dan vriendschap. Het is ‘oer’ en niet méér maar anders dan andere diepe verbindingen. Het gaat over iemand die dag aan dag bij je wil horen. Van het wakker worden met het ochtendlicht tot je je ogen weer dichtdoet, en ook de tijd er tussenin is er een lichaam dat het jouwe raakt, een leven dat het jouwe raakt.
Nu dat er niet is, is er óók gemis dat zich niet opvullen laat. En heel veel liefde.

PS (naar aanleiding van een reactie via Facebook) dit gemis is niet voorbehouden aan singles - het kan er ook zijn binnen een relatie...









Geen opmerkingen:

Een reactie posten