Terwijl ik me voeg in het ritueel van het vragen hoe de vakantie was, kruip ik ondertussen de comfort-zone in van mails die beantwoord moeten worden, mensen die iets van me nodig hebben, lijstjes en afspraken, gesprekken via twitter.
Een week eerder lag ik in een rood wit gestreepte hangmat in een Franse tuin. Omhoog kijkend zag ik de zon schitteren tussen de bladeren. Iets verderop was het water van een klein stroompje te horen. Nog even en de krekels zouden van zich laten horen. In het Franse dorp was niet meer te beleven dan het slaan van de klok, ieder kwartier. Ik had de hele dag de tijd om een boek uit te lezen. Het was het paradijs. Maar wel een stil paradijs. Ik voelde me onthand en onrustig. Ik had heimwee naar de drukte van de dingen die moeten, naar prikkels, mensen om me heen en goed werkend internet.
Het gebeurt me vaker dat ik me in de zomer ga afvragen waarom ik ook alweer op vakantie moest… En van wie.
Eenmaal weer thuis was ik vanuit mijn achtertuin getuige van een heel geïrriteerde moeder met kind in een kano. Toen ze haar kind vertelde hij nat worden misschien leuk vond, maar zij niet, onderdrukte ze haar boosheid nog. Maar toen ze lokale jeugd zag opduiken die aan het zwemmen was onderdrukte ze niets meer. ‘Als je in de buurt komt dan sla ik je!’ riep ze met peddel in de aanslag.
Ik wist mijn oordelende gedachten even het zwijgen op te leggen met de gedachte: wat kan vakantie toch ontzettend uit je comfortzone zijn. Je moet het leuk hebben en je ontspannen. Maar vervolgens ga je dingen doen die je normaal niet doet. Daar word je niet per se ontspannen en gezellig van.
En dan is er nog het elfde gebod van onze samenleving: Gij Zult Genieten.
Ik betrap mezelf er ook op dat ik te pas en te onpas roep ‘En geniet ervan…!’ Terwijl ik bij het ontvangen van die wens in een kramp schiet en denk ‘Oh nee, dat moet óók nog…’.
Genieten is geen project. Het overkomt je als je geluk hebt.
Als vakantie en dat elfde gebod bij elkaar gaan horen, dan is ontspanning ver te zoeken.
Vakantie is eerder een uitgebreide versie van een ander gebod dat wel bij de Tien Geboden uit de Bijbel hoort: houd een rustdag, omdat God dat ook deed.
God zegende en heiligde die ene dag in de week vertelt de Bijbel. Heiligen is niet bepaald een in-je-comfortzone woord. Iets wat heilig is is geladen met anders-zijn. Dat maakt onrustig. Als je eraan overgeeft, aan dat ‘andere’ dan kun je niet meer vasthouden aan wat je gewend bent.
Als je durft.
Vakantie is niet per se leuk.
Het is een breuk met het gewone. Het is even ‘niks’. En dat maakt pijnlijk duidelijk wat je tot houvast geworden is.
En dat maakt een tijd van rust – een dag, een paar weken - ongemakkelijk.
Het is het avontuur van de leegte.
Mijn advies, vooral aan mezelf:
Houd het uit met de verveling en werk die niet weg door je te voegen in de stroom winkelend publiek op zondag.
Weersta de verleiding om een to-do-lijstje af te werken, om het huis te gaan schrobben of je schuldgevoel vanwege verwaarloosde sociale contacten weg te werken. Verveel je, doe je best niet, doe even niets.
Geef je over aan de leegte.
Het is genoeg.
God zag dat het goed was, vertelt het scheppingsverhaal - na zes dagen werken was het genoeg.
Erger nog: toen Adam en Eva werden geschapen kregen ze meteen een vrije dag!
Het is ongemakkelijk, maar laat het maar eens tot je doordringen.
Nu ik weer aan het werk ga merk ik, hoe goed het me gedaan heeft: even niets…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten