Vanmorgen keek Obama me vanaf de voorpagina van de krant opgelucht en opgetogen aan. Zijn plan voor een nieuw zorgstelsel mag eindelijk worden ingevoerd. Het Hooggerechtshof moest bevestigen dat wat andere rijkere landen hun bevolking al lang bieden ook in de VS 'mag'. Onbegrijpelijk, dat het recht op een zorgverzekering voor iedereen zo lang tegengehouden is..
Obama's gezicht op de krant deed me mijmeren over leiderschap, en weerstand. Ik moest ineens denken aan de scriba van 'mijn' kerk, Arjan Plaisier, die ik van de week hoorde spreken. Hij mocht weerwoord geven op een verhaal van Albert Jan Stam - voorheen dominee, nu consultant bij Beerenschot - die de kerk aan een business-analyse onderwierp. Was Plaisiers weerwoord méér dan weerstand? De kerk is behalve een professionele organisatie vooral een ambtelijke organisatie.. natuurlijk. Maar een inhoudelijke reactie op de organisatieprincipes die Stam aandroeg heb ik van de scriba niet gehoord.
Enigszins vervreemd stapte ik weer in de bus naar huis. Zijn de behoudende krachten in de kerk zo sterk dat de scriba behoorlijk algemeen aanvaarde organisatieprincipes beantwoordt met: de kerk heeft een eigen aard, die is geheel anders.. Moet je de tale Kanaäns spreken om serieus in gesprek te raken met de leiding van de kerk? Stam, voormalig predikant, kent die tale Kanaäns wel, maar kiest ervoor om een ander taalveld de kerk in te brengen. Waarom daar de oren voor gesloten? Waarom niet enthousiast een ècht weerwoord gegeven? Een echt gesprek gestart?
Obama heeft zijn nek uitgestoken, om tegen de behoudende stemmen in verandering in te zetten. Dat hij gelijk heeft gekregen stemt mij hoopvol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten